Część I: Rozdział VI

Zina wkroczyła do szkoły dzierżąc w dłoni jednorazowy kubek z kawą. Spojrzenia, jakie rzucała osobom, które ją mijały, jasno mówiły, że nie miała za sobą najlepszej nocy. Część osób mimowolnie uciekała z jej drogi, zupełnie, jakby się obawiali jej reakcji na zderzenie.

Peter, stojący przy swojej szafce zobaczył ją już z daleka. Miał się ochotę uśmiechnąć na widok dzierżonej przez nią kawy. Sam nie czuł się najlepiej po długim wieczorze spędzonym w magazynie. Poranna kawa wystarczyła jednak, żeby nie miał ochoty mordować przechodniów.

- Cześć – przywitała się dziewczyna podchodząc do niego. Przez moment lustrowała go wzorkiem. – Jak to jest, że wyglądasz na tak wypoczętego?

- Kwestia wprawy – zapewnił. – Myślałaś nad tym wszystkim o czym rozmawialiśmy wczoraj?

- Tak, mam kilka pomysłów. Będziemy musieli na spokojnie omówić całość. Ty coś masz?

- Niewiele…

- Ja coś mam!

Zina podskoczyła jak oparzona, kiedy Ned zaczął krzyczeć zbyt blisko jej ucha. Dziewczyna spojrzała na Cho, jak na kosmitę.

- Za mało kawy. Oj, za mało – mruknęła bardziej do siebie, niż do kogokolwiek innego i przechyliwszy kubek dopiła resztkę płynu, który się w nim znajdował. – Co teraz mamy?

- Powinniśmy mieć chemię, jednak dzisiaj jakiś apel jest… rocznicowy. – Peter wzruszył ramionami, jakby cała sprawa nie za bardzo go obchodziła. – Dwie godziny siedzenia na sali gimnastycznej zupełnie bez celu.

- Świetnie! – Zina potrząsnęła kubkiem, upewniając się, że jest pusty i cisnęła nim w kierunku przeciwnej strony korytarza. Papierowe naczynie zatoczyło w powietrzu wdzięczne koło i wylądowało w koszu na odpadki.

Chłopcy, przechylając na bok głowy, przez krótką chwilę patrzyli na kosz z dziwnym zainteresowaniem.

- Lepiej chodźmy, zanim zajmą nam wszystkie najlepsze miejsca.

Ruszyli w kierunku sali gimnastycznej. Pomimo tego, że do rozpoczęcia apelu pozostał jeszcze ponad kwadrans, na miejscu kręciła się już dość duża grupa osób. Wszyscy chcieli zająć miejsca w najwyższej części trybun. Uczniowie dobrze wiedzieli, że kiedy okna zostaną zasłonięte, a dozorca uruchomi specjalne oświetlenie, ta właśnie część trybun znajdzie się w przyjemnym półmroku i każdy będzie mógł zająć się w trakcie apelu wszystkim tym, na co będzie miał ochotę.

Trójka znajomych zajęła miejsce na czwartej od góry ławce. Zgodnie uznali, że to miejsca jest najodpowiedniejsze, gdyż znajduje się dostatecznie daleko od czujnych spojrzeń nauczycieli.

Zina rzuciła pod nogi opasłą torbę i szczelniej owinęła się obszernym sweterkiem, który miała na sobie. Ziewnęła przeciągle nie za bardzo się z tym kryjąc.

- Szkoda, że nie ma tutaj oparć. – Zmarszczyła nos. – No cóż, trzeba jakoś żyć z tą stratą! – Przez moment próbowała się usadowić wygodniej, jednak ostatecznie dała sobie z tym spokój.

- Dzisiaj powinniśmy iść do mnie – odezwała się nagle. – Myślę, że tam będzie nam najwygodniej. Będzie można spokojnie o wszystkim porozmawiać.

- Nie lepiej będzie u Petera? – Ned dziwnie czuł się z myślą, że miałby pojawić się w domu u Ziny.

Wcześniejszego wieczoru, Peter spotkał się z Nedem i dokładnie powtórzył przebieg rozmowy z Ziną. Ned bardzo się ucieszył na wieść, że dziewczyna jest przyjaźnie nastawiona i dodatkowo może stanowić dodatkowe wsparcie dla Petera w trakcie jego działań Spider – Mana. Czuł się jednak onieśmielony myślą, że miałby wkroczyć na nowe terytorium, na którym to ona będzie dyktować warunki.

- Jak chcecie – wzruszyła ramionami. – Mi jest wszystko jedno.

- Dzisiaj możemy iść do mnie. Przynajmniej na początku. Dobrze będzie się pokazać May chociaż na kilka chwil. Nie lubi jak znikam bez słowa prawie każdego dnia. Myślę, że dobrze się stanie, jeśli pokręcimy się chwilę po mieszkaniu i damy jej znać, że jesteśmy. Później… później coś się wykombinuje. Możemy powiedzieć, że idziemy do kina albo coś.

- Możemy powiedzieć, że jestem nowa w mieście i z Nedem pokazujecie mi okolicę. To powinna łyknąć. Dodatkowo, jak będę z wami, to będzie spokojniejsza.

- Skąd pewność, że będzie spokojniejsza? – Cho wychylił się do przodu, żeby móc spojrzeć na Zinę, która siedziała po drugiej stronie Petera.

- No wiesz… Mówi się, że dziewczyny są bardziej odpowiedzialne. Mamy ponoć mniej szalonych pomysłów i nie pakujemy się tak często w tarapaty. – Szturchnęła Petera w bok, przyciągając do siebie jego spojrzenie. – Mogę poudawać świętą przed twoją ciocią. Wtedy pójdzie łatwiej.

- Jak świętą?

- Spokojna głowa, zostaw to mnie!

Peter miał już coś odpowiedzieć, kiedy wrzawa na sali odrobinę ucichła przez pojawienie się w pomieszczeniu dyrektora oraz grupy osób, które miały przemawiać w trakcie apelu.

Zina przez pewien czas starała się słuchać przemówienia, jednak senność, pomimo wypicia podwójnej ilości kawy, nie chciała odpuścić. W niekontrolowany sposób bujała się do przodu i do tyłu, starając się zachować przytomność umysłu. W końcu jednak dała za wygraną.

Przechyliła się lekko na bok i oparła się o Petera z nadzieją, że nie będzie mu przeszkadzać, że pozwoliła sobie na takie spoufalanie się wśród kolegów i koleżanek ze szkoły.

Peter spojrzał kątem oka na Zinę. Widział wcześniej, jak dziewczyna buja się półprzytomna. Kiedy oparła się o niego, uśmiechnął się tylko lekko. Nie minęło wiele czasu, jak zorientował się, że jej oddech stał się znacznie powolniejszy i zapadła w spokojny sen. Jak na kogoś o wyostrzonych zmysłach doskonale radziła sobie z ignorowaniem wrzawy panującej wokół.

Powrócił wzrokiem do znajdującego się na środku sali podium. W tym momencie przemawiała jakaś dziewczyna, której zupełnie nie znał. Nie starał się nawet słuchać tego, co miała do powiedzenia. Chociaż patrzył dokładnie na podium, to myślami był już przy dzisiejszym popołudniu.

Po cichu liczył na to, że uda im się szybko załatwić wszystkie sprawy związane z komunikacją oraz planami działania. Chciał ponownie znaleźć się na mieście. I zacząć działać wspólnie z Ziną.

Zastanawiał się, jakie dokładnie dziewczyna ma pomysły na to, jak usprawnić ich system działania.

Kiedy apel dobiegł końca, wszystkie światła na sali rozbłysły ponownie. Peter dotknął ramienia Ziny. Dziewczyna zamamrotała coś pod nosem i otworzyła zaspane oczy.

- Wstawaj, śpiochu. Czas iść na lekcje.

Zina westchnęła ciężko i schyliła się po swoją torbę. Kiedy wstała z ławki trybun przeciągnęła się, wyciągając w górę ramiona. Peter zorientował się, że nawet wtedy, gdy wspinała się na palce, sięgała mu czubkiem głowy co najwyżej do brody. Była taka niska… Nic dziwnego, że prawie nie odczuwał jej ciężaru, kiedy niósł ją na swoich plecach wcześniejszego wieczora.

Czy to, że jest taka mała nie będzie stanowić problemu w trakcie walki, zaczął się zastanawiać.

Później pomyślał o tym, jak sprawnie uciekała przed nim w magazynie i przestał się przejmować.

Opuścili salę gimnastyczną i skierowali się do pracowni technicznej.

- Zasadniczo tutaj też mogę pospać – stwierdziła zadowolona dziewczyna, spoglądając na nauczyciela, który siedział w swoim starym fotelu i nawet nie podniósł wzroku znad krzyżówki, kiedy uczniowie zaczęli wlewać się do klasy.

- Nie spodziewaj się nie wiadomo czego – zastrzegł Peter, kiedy wspinali się po wąskiej klatce schodowej kamienicy. W pamięci nadal miał wygląd pokoju Ziny i był pewien, że dziewczyna przywykła do zupełnie odmiennych warunków mieszkalnych.

- Daj spokój, nie ma o czym mówić – zapewniła.

Ned, który zamykał ich pochód przystanął na chwilę.

- A pokój to się posprzątało?

Zina roześmiała się głośno. Peter lekko pobladł.

- Nie zachowuj się jak May – rzucił przez zaciśnięte zęby.

- Oj tam, lekki bałagan nadaje swojskiego klimatu – próbowała ratować sytuację Zina. – Zresztą, mamy lepsze rzeczy do roboty, niż rozwodzenie się nad wystrojem wnętrza.

Kiedy dotarli na jedno z wyższych pięter, Peter poprowadził ich korytarzem do drzwi jednego z mieszkań.

- May pewnie już wróciła z pracy – odezwał się, walcząc z kluczem w zamku. – Ned, bądź cicho, zanim się nie znajdziemy w moim pokoju.

Drzwi otworzyły się i Peter wszedł do środka prowadząc swoich znajomych za sobą.

- May! May, jestem! – krzyknął chłopak w głąb mieszkania, kiedy drzwi zamknęły się za Nedem. – Przyprowadziłem znajomych?

- Znajomych? – Dało się słyszeć pospieszne kroki. - A w pokoju to się posprzątało?

Zanim ktokolwiek zdążył się powstrzymać, zaśmiali się głośno. May Parker, która właśnie pokazała się w przejściu do jednego z pomieszczeń popatrzyła na nich nieco zbita z tropu.

- Och, przyprowadziliście koleżankę! – Nie była w stanie ukryć zdziwienia w głosie. Do tej pory nie zdarzyło się, żeby jej bratanek przyprowadził do domu koleżankę. Jakąkolwiek koleżankę. Ta na dodatek była całkiem ładna.

- May, to Zina Mykos. Przeniosła się do nas z Londynu – pospieszył chłopak z prezentacją.

- Cześć! Jestem May, May Parker, ciotka Petera. – Postąpiła kilka kroków do przodu i wyciągnęła rękę do dziewczyny.

Zina delikatnie uścisnęła wyciągniętą rękę, uśmiechając się sympatycznie do nowopoznanej kobiety.

Dziewczyna wykorzystała ten krótki moment, żeby przyjrzeć się dokładnie ciotce Petera. May Parker wyglądała na niecałe czterdzieści lat. Miała oliwkową karnację i długie, ciemne włosy. Była o ponad głowę wyższa od Ziny i była bardzo szczupła. Za wielkimi, okrągłymi okularami w drucianych oprawkach kryły się ciemne, błyszczące humorem oczy.

- Jak ci się podoba w Nowym Yorku? – zapytała May, kiedy dziewczyna puściła jej dłoń. – Długo już tutaj jesteś?

Zina zamyśliła się na chwilę.

- Będzie jakieś dwa tygodnie? – Zmarszczyła nos. Nie była pewna własnej odpowiedzi. – Może kilka dni więcej. Ciężko powiedzieć, staram się nie liczyć. – Posłała kobiecie niewinny uśmiech. – Miasto jak na razie bardzo mi się podoba. Przynajmniej to, co miałam okazję już zobaczyć. Brakuje mi przewodnika.

- Powinnaś zatem pogonić tych dwóch, żeby pokazali ci jakieś fajne miejsca – zasugerowała May, nieświadomie wpadając w pułapkę zastawioną przez Zinę.

- Może tak właśnie zrobię, jak znajdą dla mnie dość czasu.

- Jak nie znajdą, to ja ich pogonię – zapewniła kobieta. – No ale dobra, nie zatrzymuję już was. Lećcie zajmować się tym, czym tam się normalnie zajmujecie.

- Miło było panią poznać.

- May, mów mi May.

- Dobrze.

Peter przeprowadził ich do swojego pokoju. Po drodze nie mógł się nadziwić, że Zinie w ciągu trzech minut rozmowy udało się doprowadzić do sytuacji, w której jeśli znikną całą trójką z domu, to May nie dość, że nie będzie miała nic przeciwko, to jeszcze będzie się cieszyć.

Kiedy wszedł do swojego pokoju przystanął na chwilę. Oba materace na piętrowym łóżku, znajdującym się naprzeciw drzwi, były zaścielone. Szafa wyjątkowo się domykała, pomimo dużej ilości ubrań znajdujących się w jej wnętrzu. Nic niepotrzebnego nie walało się po podłodze. Miał nawet tyle szczęścia, że rano zebrał wszystkie paczki po przekąskach ze swojego biurka.

Można było bezpiecznie zaprosić gości.

Ned, po wejściu do pomieszczenia, zajął swoje zwyczajowe miejsce na dolnym łóżku. Zina przez moment rozglądała się w około, po czym podeszła do biurka odsunąwszy krzesło pod drugą ścianę wąskiego pomieszczenia usiadła na nim tak, że mogła oprzeć brodę o podgłówek. Nie mając innego wyjścia, Peter usiadł na blacie biurka.

Przyglądali się sobie w milczeniu. Żadne z nich nie wiedziało jak zacząć, a świadomość, że za cienką ścianą znajduje się May, która mogłaby coś usłyszeć, nie zachęcała do rozpoczęcia zajadłej dyskusji.

- No dobra, jak wam się nie spieszy do gadania, to może ja zacznę – odezwał się w końcu Ned. – Pozwoliłem sobie wczoraj przygotować małą listę rzeczy, które powinniśmy przedyskutować. – Zaczął szukać czegoś pospiesznie w swoim plecaku. Wyciągnął z niego niewielki notatnik i przerzucił kilka kartek, próbując odnaleźć tę właściwą.

- Widzę, że ktoś się tutaj przygotował – powiedziała Zina po części z rozbawieniem, a po części z uznaniem. – Dużo tam tego masz?

- Trochę jest. No ale, proszę teraz nie przerywać. – Najwyraźniej udało mu się trafić na odpowiednie miejsce w zeszycie. – Po pierwsze musimy ustalić sposób komunikacji. Wczoraj myślałem, jak będzie to najlepiej zrobić. Dzwonienie przez telefon nie zawsze się sprawdza. Mam już tutaj niezły pomysł. Udało mi się na szybko napisać program, który umożliwi nawiązanie internetowego połączenia pomiędzy waszymi kostiumami i moim komputerem. Trzeba by tylko wgrać go w kostiumy.

- Jak to już napisałeś – zdziwił się Peter.

- Pamiętasz, jak podłączyliśmy się do twojego kostiumu w Waszyngtonie? Udało mi się wtedy sprawdzić, jak wygląda część programów w stroju. Dzięki temu wiedziałem, jak napisać taki program, a jak wczoraj biegaliście po magazynach, to mi się najzwyczajniej w świecie nudziło.

- No dobra… - Zina zawiesiła na moment głos. – Możemy tak zrobić. Jeśli wrzucisz program na serwer, to mój komputer pokładowy bez problemu go stamtąd pobierze.

- Świetnie. – Ned spojrzał ponownie w kartkę. – Punktem drugim jest sprawa jak najlepszego wykorzystania waszego czasu. Mam tutaj pewien pomysł ale w sumie nie wiem, jak się do tego zabrać.

- Dajesz!

- Najwięcej o wydarzeniach w mieście wie policja. No, przynajmniej o takich, które są dla nas interesujące, nie? Moglibyśmy skorzystać jakoś z tych informacji, żeby dowiedzieć się, gdzie powinniście się zjawić.

- Niby pięknie. Ale jak chcesz to zrobić? Włamać się do bazy alarmowej 911? Przecież nawet gdyby to się udało, to odfiltrowanie odpowiednich wiadomości zajęłoby zbyt wiele czasu. – Zina już wcześniej myślała o tym, żeby w jakiś sposób skorzystać z bazy alarmowej, która zawiera wszystkie zgłoszenia wykonane pod numer 911. Doszła jednak do wniosków, którymi właśnie podzieliła się z chłopakami.

- No właśnie nie wiem, jak to zrobić – przyznał Ned.

- A jak byśmy zaczęli podsłuchiwać? – Peter spojrzał najpierw na Neda, a później Zinę. – Pomyślcie tylko… Wszystkie ważniejsze powiadomienia są przepuszczane przez radio do tych policjantów, którzy znajdują się w terenie na patrolach. Gdybyśmy mogli ich podsłuchać, to mielibyśmy ciąg wiadomości, których nie trzeba filtrować w systemie. Wystarczyłoby, żeby Ned był na podsłuchu i przekazywał nam odpowiednie informacje.

- Pomysł niezły. Musimy jednak pamiętać, że nie dostaniemy od tak policyjnego radia. Zaś na normalnym nie będziemy w stanie odsłuchać kodowanej częstotliwości alarmowej, na której działa policja.

- Ukradniemy? – zasugerował Ned

- Co? Myślisz, że jak w słusznej sprawie to jesteśmy usprawiedliwieni? – Zina zmarszczyła nos. Peter zorientował się, że widzi u niej ten gest za każdym razem, kiedy dziewczyna nad czymś intensywnie myśli.

- Dajcie spokój! Jakby ktoś się dowiedział, to mielibyśmy przechlapane! Już widzę te nagłówki. „Spider – Man przyłapany na kradzieży!”. Nie, nie ma opcji – pokręcił energicznie głową. – Tak tego nie załatwimy. Może uda nam się jakoś jednak złapać kodowaną częstotliwość?

- Musielibyśmy znaleźć odpowiednie radio, to po pierwsze. Po drugie trzeba by podłożyć pluskwę w jakimś policyjnym samochodzie, żeby wybadać, jak dokładnie wygląda system nadawania i odbierania wiadomości.

- Mogę załatwić radio! – wystrzelił Ned.

- Skąd? – zapytali jednym głosem Zina i Peter.

- W szkolnym magazynie znajdują się elementy starego węzła radiowego. Powinno się z nich udać stworzyć odpowiednią radiostację. Przynajmniej do nasłuchu.

- Nie kombinujmy, może… - Zina zakręciła się na krześle wokół własnej osi. – Jak już decydujemy, że nie będziemy się posuwać do kradzieży policyjnej radiostacji, to może nie kradnijmy żadnej?

- Masz jakiś pomysł, skąd wziąć takie radio, jakie jest nam potrzebne?

- EBay!

Ned i Peter wymienili spojrzenia. Żaden nich nie wpadłby na taki pomysł, gdyż kupienie nowej radiostacji było poza ich możliwościami. Jeśli jednak Zina proponowała takie rozwiązanie, to…

- Jesteś gotowa za to zapłacić? Żaden z nas nie dostaje takich kieszonkowych…

- Nie ma problemu – zapewniła od razu. – Jest nam potrzebne i jestem gotowa zainwestować w sprawę.

- Masz coś tam jeszcze Ned?

- Tak. Następna sprawa to treningi.

- Treningi? - wykrzyknęli

Ned spojrzał na pozostałą dwójkę.

- To jest świetne. To mówienie jednym głosem. Powinniście nad tym popracować bo totalnie owsom – podekscytował się Ned. – Albo i nie – dodał po chwili widząc groźne spojrzenie Petera.

- Co masz na myśli z tymi treningami, Ned?

- To, że powinniście więcej czasu spędzać na treningach. Wspólnych. Wczorajszy wieczór to mało. Dodatkowo, jak pokombinujecie, może uda wam się stworzyć jakieś wypasione combo na przeciwników? To by dopiero był odlot!

- Jak znajdzie się wolny czas, to pomyślimy, co z tymi treningami – obiecała Zina, nie chcąc najwyraźniej zgłębiać tego tematu. – To co?  Ma któryś konto na eBay?